Program bezpłatnej rehabilitacji leczniczej, który działa w Polsce na zasadach określonych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) jest skierowany do osób aktywnych zawodowo, którym z powodu przebytej choroby lub urazu grozi utrata zdolności do pracy, ale mają szansę ją odzyskać. Z tego programu teraz mogą korzystać również osoby ze schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego oraz te, które potrzebują wczesnej rehabilitacji powypadkowej.
Dzięki bezpłatnej rehabilitacji, która jest finansowana przez ZUS wiele osób może kontynuować karierę zawodową mimo przebytych urazów czy ciężkich chorób i jest formą prewencji rentowej. Od 2025 roku z takiej formy rehabilitacji mogą skorzystać również osoby ze schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Także od tego roku osoby, które potrzebują wczesnej rehabilitacji po wypadkach mogą skorzystać z programu.
Pierwszy krok to uzyskanie skierowania. O takie skierowanie na rehabilitację leczniczą mogą poprosić swojego lekarza osoby, które pracują zawodowo i są ubezpieczone w ZUS. Mają do tego prawo także ci, którzy pobierają zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub okresową rentę z tytułu niezdolności do pracy.
Zgodnie z informacjami jakie podaje ZUS wniosek o rehabilitację leczniczą wypełnia lekarz, u którego leczy się osoba ubezpieczona. Lekarz może w jej imieniu złożyć wniosek elektronicznie na Platformie Usług Elektronicznych (PUE)/eZUS lub w aplikacji mobilnej mZUS dla Lekarza. Lekarz może również wystawić wniosek w formie papierowej. Taki papierowy wniosek wraz z dokumentacją medyczną osoba ubezpieczona powinna dostarczyć do dowolnej placówki ZUS osobiście, przez pełnomocnika lub pocztą. Na podstawie informacji zawartych we wniosku od lekarza leczącego oraz zgromadzonej dokumentacji medycznej i (lub) po przeprowadzeniu badania lekarz orzecznik wydaje orzeczenie.
Dopiero uzyskane orzeczenie o potrzebie rehabilitacji leczniczej jest podstawą do wystawienia „Zawiadomienia o skierowaniu na rehabilitację leczniczą”. ZUS kieruje na rehabilitację leczniczą w systemie stacjonarnym lub ambulatoryjnym.
System stacjonarny obejmuje pobyt całodobowy w ośrodku rehabilitacyjnym w przypadku schorzeń: narządu ruchu, narządu ruchu po wypadku, układu krążenia, układu oddechowego, psychosomatycznych, narządu głosu, onkologicznych po leczeniu nowotworu gruczołu piersiowego, ośrodkowego układu nerwowego.
Rehabilitacja w systemie ambulatoryjnym, czyli codzienne wizyty w wyznaczonych godzinach, Może być prowadzona w przypadku schorzeń narządu ruchu i układu krążenia (w tym w ramach rehabilitacji monitorowanej telemedycznie).
Rehabilitacja lecznicza trwa 24 dni, ale lekarz w ośrodku może ją wydłużyć albo skrócić. Osoba skierowana na takie leczenie nie ponosi żadnych kosztów związanych z rehabilitacją, zakwaterowaniem, wyżywieniem i dojazdem najtańszym środkiem komunikacji publicznej. Nie musi także korzystać z urlopu wypoczynkowego, ponieważ lekarz wystawi na ten czas zwolnienie lekarskie.
Program bezpłatnej rehabilitacji leczniczej jest kompleksowy i ustalany indywidualnie dla pacjenta w zależności od rodzaju schorzenia. Obejmuje niezbędne badania, fizjoterapię, oddziaływania psychologiczne oraz edukację zdrowotną. ZUS nie ma własnych ośrodków rehabilitacyjnych, dlatego zawiera umowy z placówkami, które muszą spełnić określone wymagania prawne, kadrowe, lokalowe i medyczne. Ośrodki zlokalizowane są na terenie całej Polski, nie tylko w miejscowościach uzdrowiskowych. Źródło: Zakład Ubezpieczeń Społecznych
Andrzej Koenig, ociemniały
Fot. Freepik
